οι Ζαπατίστας στην Ευρώπη

Είναι Μεξικό, είναι το 2020, είναι Δεκέμβρης, είναι ξημέρωμα, κάνει κρύο και μια πανσέληνος κατάπληκτη κοιτάζει τα βουνά να σμίγουν, να τυλίγουν τα naguas[i] τους και σιγά σιγά, πολύ αργά, κατάπληκτη τα βλέπει να αρχίζουν να βαδίζουν.

Το ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! που διακηρύχτηκε από τους Ζαπατίστας στην κατάληψη του Σαν Κριστόμπαλ Δε λας Κάσας και έξι ακόμα δήμων της Τσιάπας την πρώτη μέρα του 1994 ήταν η κραυγή της αξιοπρέπειας. Ο άνεμος που φύσηξε στον κόσμο, «αυτός ο άνεμος που έρχεται από τα κάτω, ο άνεμος της εξέγερσης, ο άνεμος της αξιοπρέπειας», έφερε «μία ελπίδα, την ελπίδα του...

Εμείς που πηγαίναμε να σώσουμε τις ιθαγενικές κοινότητες, σωθήκαμε από αυτές. Και βρήκαμε πορεία, προορισμό, δρόμο, συντροφικότητα και ταχύτητα για το βήμα μας. Αυτό που, τότε και τώρα, αποκαλούμε «η ταχύτητα του ονείρου μας».