Είναι Μεξικό, είναι το 2020, είναι Δεκέμβρης, είναι ξημέρωμα, κάνει κρύο και μια πανσέληνος κατάπληκτη κοιτάζει τα βουνά να σμίγουν, να τυλίγουν τα naguas[i] τους και σιγά σιγά, πολύ αργά, κατάπληκτη τα βλέπει να αρχίζουν να βαδίζουν.
«Αντιμετωπίζουμε τη θύελλα με όσα γνωρίζουμε, αλλά προετοιμάζουμε ήδη αυτό που έρχεται. Και το προετοιμάζουμε από τώρα. Γι΄ αυτό πρέπει να ταξιδέψει ο λόγος μακριά. Δεν έχει σημασία αν αυτός που τον αρθρώνει δεν θα βρίσκεται πια εκεί, το σημαντικό είναι να φτάσει ο σπόρος σε γόνιμο έδαφος και να αναπτυχθεί μαζί με άλλους. Δηλαδή να τους στηρίζει....
«Είμαστε εδώ, είμαστε ζαπατίστας. Για να μας δουν, καλύψαμε το πρόσωπο. Για να μας ονομάσουν, αρνηθήκαμε το όνομά μας. Στοιχηματίζουμε στο παρόν για να έχουμε μέλλον, και για να ζήσουμε, πεθαίνουμε. Είμαστε ζαπατίστας, στην πλειοψηφία μας ιθαγενείς με ρίζες από τους Μάγιας, και δεν ξεπουλιόμαστε, δεν παραδινόμαστε, δεν υποτασσόμαστε.