για την σελίδα
Αυτή
η σελίδα ξεκινάει το ταξίδι της με τα τρία πρώτα ανακοινωθέντα του EZLN
με τα οποία οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες ζαπατίστας αναγγέλλουν το
δικό τους ταξίδι τους στην Ευρώπη και στις πέντε ηπείρους.
Θέλει να
είναι μια σελίδα που θα μοιράζεται πληροφορίες, ενημέρωση, μικρές
ιστορίες, λόγια, ιδέες για το ταξίδι και -γιατί όχι;- όνειρα και
ελπίδες. Δεν ανήκει σε κάποια συλλογικότητα, θα ήθελε όμως αυτό το
ταξίδι να είναι η αφορμή για να υπάρξει ένα «εμείς».
Τα τρία ανακοινωθέντα μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ:
Ένα βουνό μεσοπέλαγα:
https://spithazapatista.home.blog/2020/10/23/zapa_europe5/
Η απόσταση και μη ματιά ως την πόρτα
https://spithazapatista.home.blog/2020/10/23/zapa_europe5/
Η ανάμνηση αυτού που έρχεται
https://spithazapatista.home.blog/2020/11/01/zapaeurope4/
Μια
σκληρή ανάλυση (όσο σκληρή είναι και η πραγματικότητα του πλανήτη),
πολλή τρυφερότητα για τη ΖΩΗ, πολλή τρέλα, πολλή δύναμη, πολλή πίστη
στον αγώνα για την ανθρωπότητα. Και πολύ χιούμορ. Με κάποια παλιότερα
λόγια του μακαρίτη Υποδιοικητή Μάρκος: «para enfrentarse el horror
necesita humor: για να αντιμετωπίσουμε τον τρόμο χρειαζόμαστε χιούμορ.
Οι εξεγερμένοι πρέπει να μάθουμε να γελάμε για να φτιάξουμε τον
καινούργιο κόσμο, γιατί χωρίς γέλιο η γη θα μας βγει τετράγωνη . ?Και
τότε πώς θα την κάνουμε να γυρίζει?»
Μετά από 27 χρόνια εξέγερσης,
πολλοί τους σκεφτόμαστε σαν μια νησίδα ελευθερίας αγκυρωμένη σε κάποια
μακρινή στεριά, εκεί στα βουνά του Μεξικού. Οι ίδιοι πολλές φορές το
είπαν: «Δεν είμαστε μια νησίδα αλλά μια βάρκα που πλέει για να
συναντήσει μια άλλη βάρκα... και μια άλλη βάρκα... και κωπηλατώντας όλες
μαζί να χαράξουμε στον ορίζοντα τη στεριά που ονειρευόμαστε».
Το
είπαν με πολλά λόγια: «Η Εξέγερση είναι σαν την πεταλούδα που
κατευθύνει το πέταγμά της προς μια θάλασσα, χωρίς νησιά ούτε βράχια.
Ξέρει πως δεν θα 'χει πού να ξαποστάσει, κι όμως, το πέταγμά της δεν κλονίζεται.
Όχι,
ούτε η πεταλούδα, ούτε η εξέγερση είναι ηλίθιες ή αυτοκτονικές, αυτό
που συμβαίνει είναι ότι ξέρουν πως έχουν πού να ξαποστάσουν, πως λίγο
πιο κάτω, υπάρχει ένα νησάκι που κανένας δορυφόρος δεν έχει εντοπίσει.
Και
είναι αυτό το νησάκι μια αδελφή εξέγερση που, βέβαιο, θα αναδυθεί
αμέσως μόλις η πεταλούδα, δηλαδή η ιπτάμενη εξέγερση, αρχίσει να χάνει
τις δυνάμεις της.
Και τότε η ιπτάμενη εξέγερση, δηλαδή, η
θαλάσσια πεταλούδα, θ' ακουμπήσει και θα γίνει κομμάτι αυτού του
αναδυόμενου μικρού νησιού, θα γίνει το σημείο στήριξης για μια άλλη
πεταλούδα που κιόλας ξεκινάει αποφασιστικά πέταγμά της με κατεύθυνση τη
θάλασσα».
Το λένε και τώρα: «Απέναντι στα δυνατά τρένα, τα κανό
μας... Απέναντι στα τείχη και τα σύνορα, η συλλογική μας πλεύση. Απέναντι
στο μεγάλο κεφάλαιο, το κοινό μας χωράφι. Απέναντι στην καταστροφή του
πλανήτη, ένα βουνό που ταξιδεύει αξημέρωτα...».
Δεν μας καλούν να
τους υποδεχτούμε στην Ευρώπη. Μας καλούν σε μια συλλογική πλεύση. Μας
καλούν να γίνουμε συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι που θέλει να σπάσει τα
σύνορα ενός κατακερματισμένου κόσμου που μας σπρώχνει όλο και πιο πολύ
στην εξατομίκευση. Κανένας δεν μπορεί μόνος τους, μας λένε. Και μεις το
ξέρουμε, αυτή τη βαθιά αγωνία της πολιτικής μοναξιάς ζούμε.
Προφανώς
και δεν είναι μια νηφάλια «ανάλυση» αυτές οι πέντε γραμμές που
ακολουθούν την παρουσίαση των ανακοινωθέντων του EZLN με τα οποία
αναγγέλλουν αυτό το ταξίδι τους στις πέντε ηπείρους. Η πολιτική
νηφαλιότητα μπορεί να είναι μόνο συλλογική. Και αυτό το συλλογικό πρέπει
να ξεδιπλώσουμε, με όλη τη δύναμη της φαντασίας μας, για να κάνουμε
πραγματικότητα αυτό το κοινό ταξίδι που θα ξεκινήσει από τη Ζούγκλα
Λακαντόνα τον Απρίλη του 2021.
Να πλεύσουμε συλλογικά μας καλούν. Να
χτίσουμε ο καθένας μας, η καθεμιά μας, η κάθε συνέλευση, η κάθε
συλλογικότητα και η κάθε αντίσταση μια βάρκα που θα πάει να τους
συναντήσει όπου κι αν τους σταματήσουν σύνορα, φράχτες, στρατοί και
κράτη. Να μπορέσουμε να φανταστούμε το αύριο και να ξαναπιστέψουμε στην
εξέγερση μας καλούν. Να σπάσουμε το τείχος του φόβου και του ψέματος της
ήττας μας που πάνω του χτίζει η εξουσία το ψέμα της δικής της νίκης: «Η
εξουσία μας έχει πουλήσει ένα ψέμα για αλήθεια. Το ψέμα της ήττας μας.
Δίχως να την ενδιαφέρει αν η ήττα μας είναι γεγονός, η εξουσία
προσπάθησε να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε ηττημένοι. Ποιοι;
Εμείς, εσείς, όλοι όσοι σκεφτόμαστε ότι είναι δυνατός και αναγκαίος ένα
κόσμος όπου η δημοκρατία, η ελευθερία και η δικαιοσύνη θα εγκαταλείψουν
τη βολική τους θέση σαν ουτοπίες, θα εγκαταλείψουν τις βιβλιοθήκες, και
θα έρθουν να ζήσουν (και να παλέψουν - η πάλη άλλωστε είναι ένας όμορφος
τρόπος ζωής) μαζί μας...».
Να ξαναμαγευτούμε από την εξέγερση και να ξαναμαγέψουμε τον κόσμο με τον ορίζοντα του μέλλοντός μας, μας καλούν οι ζαπατίστας.